تهران جمعه... تهران شنبه

... این مردم ایران!

عصر جمعه حدود ساعت دو و نیم بعداز ظهر آمدم اتوبان صدر و مدرس به سمت جنوب... باید دو تا مجلس ترحیم می رفتم... اتوبان همونطوری خلوت بود که در روز سوم یک تعطیلات چهار روزه باید می بود... مثل این که کسی تو این شهر نمونده باشه... همه رفته ان...

شب رو رفتم خونه باجناق (که اتفاقا برا من خیلی فامیله)... نزدیک اسکندری – آزادی. از چند روز قبل فکر می کردم که باید این شنبه رو تو راهپیمایی22 بهمن شرکت کنم... هرچند سالهایی بود که اشتیاقی برا رفتن به راهپیمایی های سنتی نداشتم اما تو سپیدار هم نوشته بودم که این دفعه شرایط یه کم جورای دیگه است.

وقتی حدود ده و نیم صبح به خیابان آزادی رسیدیم... رود جمعیت از قبل انقلاب و میدان آزادی رو بهم پیوند داده بود ... همراه جمعیت تا نزدیکی میدان آزادی رسیدیم که دیگه فشردگی جمعیت اجازه رفتن نمی داد... موقع برگشتن برا اولین بار حسابی تو ترافیک انسانی گیر کردیم... فکر کردم این مردم از کجا اینطور جوشیدند؟

... شب قبل تو اخبار یه مطلبی رو خوندم به نقل از نیویورک تایمز: دولت جرج بوش امیدوار است که مردم ایران از داخل برعلیه رژیم شورش کنند... عجب! فکر کردم با این حساب 22 بهمن امسال خیلی روز بدی هست برای پرزیدنت بوش ...

... احمدی نژاد سخنرانی می کرد... به چهره ها خیره می شدم... چقدر مثل همین مردم حرف می زد این رییس جمهور خوش صدای انصافا بد تیپ!!