اهل دانشگاهم... نام من دانشجوست!

 اهل دانشگاهم   

نام من دانشجوست     
روزگارم خوش نیست
ژتونی دارم    
      خرده عقلی    
         سر سوزن شوقی

اهل دانشگاهم

نام من دانشجوست ... پیشه ام گپ زدن است
گاه گاهی می نویسم تکلیف     
                 می سپارم به شما
                        تا به یک نمره ناقابل بیست   
                        که در آن زندانیست    
                        دلتان زنده شود
چه خیالی چه خیالی میدانم     
گپ زدن بیهوده است
خوب میدانم دانشم بیهوده است
اوستاد از من پرسید       
             چقدر نمره ز من می خواهی

                                                  من از او پرسیدم ... دل خوش سیری چند

اهل دانشگاهم 

نام من دانشجوست      
قبله ام آموزش
     جانمازم جزوه           
         مشق از پنجره ها میگیرم
همه ذرات وجودم متبلور شده است
درسهایم را وقتی می خوانم      
             که خروس می کشد خمیازه
                         مرغ و ماهی خواب است

خوب یادم هست       
مدرسه باغ آزادی بود
درس بی کرنش می خواندیم      
           نمره بی خواهش می آوردیم
تا معلم پارازیت می انداخت       
            همه غش می کردیم
                  کلاس چقدر زیبا بود و معلم چقدر حوصله داشت
درس خواندن آنروز        
مثل یک بازی بود
کم کمک دور شدم از آنجا         
بار خود را بستم
عاقبت رفتم در دانشگاه          
           به محیط خشن آموزش
                  و به دانشکده علوم سرایت کردم    
رفتم از پله کامپیوتر بالا
           چیزها دیدم در دانشگاه
                 من گدایی دیدم در آخر ترم           
                                 در به در می گشت
                                       یک نمره قبولی می خواست

من کسی را دیدم         
      از دیدن یک نمره ده
            دم دانشگاه پشتک می زد
شاعری دیدم          
    هنگام خطابه        
         به خرچنگ می گفت ستاره
                  و اسید نیتریک را جای می می نوشید
همه جا پیدا بود           
        همه جا را دیدم
بارش اشک از نمره تک           
جنگ آموزش با دانشجو
حذف یک درس به فرماندهی کامپیوتر
فتح یک ترم به دست ترمیم        
قتل یک لبخند در آخر ترم
همه را من دیدم       
        من در این دانشگاه در به در و ویرانم
        من به یک نمره نا قابل ده خشنودم           
        من به لیسانس قناعت دارم
              من نمی خندم اگر دوست من می افتد
              من نمی خندم اگر نرخ ژتون را دو برابر بکنند
                                   و نمی خندم اگر موی سرم می ریزد

من در این دانشگاه              
در سراشیب کسالت هستم
خوب می دانم استاد           
کی کوئیز می گیرد
برگه حذف کجاست              
سایت و رایانه آن مال من است
تریا،نقلیه و دانشکده از آن من است
ما بدانیم اگر سلف نباشد           
                همگی می میریم
و اگر حذف نباشد         
                همگی مشروطیم

           نپرسیم که در قیمه چرا گوشت نبود
           کار ما نیست شناسایی مسئول غذا
           کار ما نیست شناسایی بی نظمی ها
           کار ما شاید اینست که در مرکز پانچ
           پی اصلاح خطا ها برویم

 (ضمنا آدم بیکار خوش ذوقی که این شعر رو گفته ناشناس تشریف دارن! اگه شناسایی شون کردین به آقای کرجالیان تحویلشون بدین!!)