سلطه جویی غربی، غرور ملی و تدبیر شرقی!

تحولات و رخدادهای چندماهه اخیر در تعامل دولت های قدرت مدار غرب با ایران، یک نمونه گویا از نگاه برتری بینانه، تحقیرکننده و بالا به پایین غربی ها، با ملت های شرقی و درحال توسعه است. این یک نگاه سنتی باقیمانده از دوران استعماری است که بارها و بارها در تاریخ معاصر با تدبیر، مقاومت و سخت کوشی شرقی ها به شکست انجامیده اما هنوز مانند خونی کهنه در رگ های قدرتمداران غربی جاری است. افراطی ترین نماد این نگاه را می توان در جمله ای مشاهده کرد که این روزها مکرر بر زبان جرج بوش رییس جمهوری امریکا جاری می شود:‌ ایران نباید به فن آوری هسته ای دست یابد!

در تاریخ معاصر هرگاه که شرقی ها از یک روش غیرافراطی، مدبرانه و معقول بهره جستند، قادر به ناکام گذاشتن چنین تعاملی شدند و هرگاه که به روش های هیجانی و به دور از عرف های پذیرفته شده جامعه بشری روی آوردند، سرانجامی جز تسلیم، قبول تحقیر ملی و تحمل هزینه های غیر قابل تصور نداشتند. دو نمونه بارز از این برخورد افراطی و خارج از ذائقه جامعه بشری، عملکرد طالبان در افغانستان و صدام در عراق بود که هزینه های سنگینی را بر این دو کشور تحمیل کرد و نهایتا نیز به پشتوانه هایی دلگرم کننده برای پی جویی نگاه برتری بینانه غربی در تعامل با ملل مسلمان و شرقی تبدیل شد.

برخورد ایران با موضع گیری های ظالمانه و بالا به پایین غربی ها، و بویژه تعابیر تهاجمی و محکمی که توسط دکتر احمدی نژاد علیه آمریکایی ها و بت خاورمیانه ای آنها یعنی اسراییل صورت گرفت، به تعبیر نیویورک تایمز مانند انگشتی بود که در چشمان غول یک چشم غرب فرو رفت. بدون شک، وجود یک عنصر تهاجمی، البته در کنار سایر عناصری که یک تعامل مدبرانه و معقولانه را شکل می دهد، یک ضرورت انکار ناپذیر و یک نیاز روحیه بخش ملی است. هیچ کس نمی تواند با هر دلیل و برهانی، یک رفتار از موضع ضعف، انفعال و سستی را در برخورد با غرور استیلاجویانه غربی توصیه کند. آنچه ضرورت امروز ایران است تلاش صادقانه و دلسوزانه همه اندیشه ورزان، سیاستمداران و غرب شناسان ایرانی است برای کمک به تکمیل اجزاء مفقوده در استراتژی برخورد ایران با غربی ها.

در چنین مسیری است که اولا می بایست به خوبی ماهیت وجوه  اشتراک و تفاوت اروپا و آمریکا شناسایی شده و ثانیا در روش های تعاملی ایران، عرف های معقول و پذیرفته شده بین المللی بیش از این نادیده گرفته نشود. در این زمینه، سخن بسیار است... و لله عاقبه الامور کلها